GRS

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Duo Reges: constructio interrete. Non potes, nisi retexueris illa. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sed tamen intellego quid velit.

Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tubulo putas dicere? Quo modo? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo.